„Bliżej ziemi” to kolejneja już wystawa w ramach owocnej współpracy Wydziału Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie z Muzeum Przyrody i Techniki w Starachowicach.
BLIŻEJ ZIEMI
Wystawa w Wieży Ciśnień w Muzeum Przyrody i Techniki w Starachowicach
Wernisaż: 03.10.2025 godz. 17.00
Czs trwania wystawy: 03-31.10.2025
Artystki i artyści:
Małgorzata Gurowska / Kacper Kokoszka / Danuta Kolasa / Jacek Kowalski / Barbara Lorek / Piotr Lorek / Ewa Łuczak / Natalia Klara Marczewska / Paweł Mysera / Emilia Ptach / Margaryta Sajkowska / Bartosz Sandecki / Anna Siekierska / Katarzyna Szarek / Agnieszka Wach
Pojęcie bliskości pod względem relatywnym może nieść ze sobą rozmaite konotacje. Są one wynikiem bezpośrednich kontaktów tak z podmiotem, jak i przedmiotem doznań w jednostkowym bądź zbiorowym doświadczeniu. Tytuł kolejnej już wystawy w ramach owocnej współpracy Wydziału Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie z Muzeum Przyrody i Techniki w Starachowicach nie jest i nie może być przypadkowy. Starachowickie Muzeum stanowi kompleks industrialnego założenia architektonicznego, którego wpływ na środowisko społeczne miasta a także pobliskich miejscowości miało i ciągle posiada niezbywalne znaczenie. Buduje i konsoliduje ono międzyludzkie więzi, stanowiąc miejsce spotkań z jego historią a także z osobami, które tę historię pisały własnym życiem. Muzeum to również rozmowa z przyrodą, której moc przetrwania jest nieustającym źródłem fascynacji, troski oraz twórczej inspiracji.
Ową starachowicką przestrzeń bliskości zawdzięczmy naszemu przyjacielowi, Piotrowi Lorkowi, którego pamięć pragniemy czcić tym, co potrafimy najlepiej – naszą twórczością. Być coraz bliżej… Zacierać granice… Łączyć się w jedno… Być razem mimo swojej osobności, odrębności i różnic poglądów… Być Przyjacielem Świata – takie było marzenie Piotra, taki był jego starachowicki testament. W naszej wielobarwności i różnorodności postaw wobec wystawy Bliżej Ziemi łączy nas spotkanie zdeterminowane przygodnością zdarzeń, czasem, miejscem i przestrzenią. Ta ostatnia (obok materii), dla większości z nas jest fundamentalnym środkiem wyrazu w sztuce relacyjnej. Przestrzeń pozwala nam się artykułować dosłownie za pomocą trzech wymiarów albo przekraczać je przy użyciu niezliczonych przenośni, metafor czy osobistych aluzji do tego, co nieuchwytne. Nieuchwytność również zajmowała myśli Piotra. Niech świadczą o tym jego żałobne naczynia zakopane w ziemi pod murem cmentarza powązkowskiego w Warszawie oraz wykonana z wielką maestrią ostatnia jego amfora, obecna na wystawie Bliżej Ziemi. Prace przyjaciół Piotra Lorka emanują własną siłą ciążenia i przyciągania, orbitują wokół bliskości, która jest niezbędna w budowaniu relacji wzajemności, współistnienia oraz nieustającej troski o pamięć.
