Używamy ciasteczek

Strona dla prawidłowego działania wymaga plików cookies. Szczegóły ich wykorzystania znajdziesz w Polityce Prywatności.

Historia

Rok 1904 oficjalnie uważa się za datę, która daje początek naszej uczelni. W strukturze ówczesnej Warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych, Rzeźba jest już istotną jej częścią. Powierzona wybitnemu artyście jakim był Dunikowski, stosunkowo szybko stała się żywą i nowoczesną jednostką w tej strukturze.

Wydział Rzeźby warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych może się szczycić swoją wieloletnią tradycją i doświadczeniami, ma też wybitne osiągnięcia dydaktyczne i artystyczne. Jego absolwentami jest wielu znakomitych artystów, ludzi, którzy weszli do historii naszej kultury i tworzą ją dzisiaj. Trzon profesorskiej kadry stanowią zawsze uznani twórcy.

Specyfiką Wydziału Rzeźby jest kontynuacja i rozwój wartości artystycznych i dydaktycznych wypracowanych od reaktywowania ASP po II wojnie światowej aż do czasów współczesnych. Obecni pedagodzy są wychowankami profesorów, którzy tworzyli strukturę Wydziału i wnosili własne, oryginalne koncepcje dydaktyczne. Od utworzenia trzech równoważnych pracowni mistrzowskich: Mariana Wnuka, Franciszka Strynkiewicza oraz Jerzego Jarnuszkiewicza, uzupełnianych przez pracownie projektowania Oskara Hansena oraz medalierstwa Józefa Aumillera, datuje się ciągłość rozwojowa, charakteryzująca się rzetelnymi studiami warsztatowymi i otwarciem na innowacje wynikające z przemian w sztuce. Dzięki ich organizacyjnej i dydaktycznej działalności Wydział Rzeźby stał się jednym z najbardziej znaczących w skali Uczelni, a w gronie nauczycieli akademickich znaleźli się profesorowie: Ludwika Nitschowa, Zofia Demkowska, Gustaw Zemła, Jan Kucz, Grzegorz Kowalski, Stanisław Słonina, Tadeusz Łodziana, Adam Roman, Stanisław Kulon, Piotr Gawron, Bogdan Chmielewski, Zofia Glazer, Wanda Paklikowska-Winnicka, Wanda Golakowska, Bogusław Szwacz. Tę mistrzowską klasę i dydaktykę kontynuują obecnie profesorowie: Adam Myjak, Janusz Pastwa, Mariusz Woszczyński oraz samodzielni pracownicy naukowi: Małgorzata Dmitruk, Małgorzata Gurowska, Hanna Jelonek, Maciej Aleksandrowicz, Stanisław Brach, Jakub Łęcki, Roman Pietrzak, Rafał Rychter, Romuald Woźniak, Grzegorz Witek, Andrzej Sołyga.

Koncepcja kształcenia opiera się na założeniu, że absolwent powinien posiadać wiele różnych umiejętności aby móc odnaleźć się w złożoności współczesnego świata. Uczelnia przykłada dużą wagę do wyposażenia go w narzędzia, dzięki którym będzie mógł świadomie wypełniać funkcję społeczną jaka mu przypadła z tytułu bycia artystą – rzeźbiarzem. Talent i umiejętności jakie posiada nasz absolwent winien być spożytkowany w krzewieniu wartości istotnych dla naszej formacji społecznej. W tym celu, oprócz edukacji związanej bezpośrednio z twórczością rzeźbiarską zapewniamy gruntowne wykształcenie humanistyczne z uwzględnieniem obszarów wiedzy z zakresu historii sztuki, zagadnień sztuki współczesnej, języków obcych, literatury, historii, teorii kultury, filozofii, prawa autorskiego, komunikacji społecznej, antropologii kultury. Program obejmuje elementy związane z często podejmowaną przez artystów rolą menadżera kultury i animatora działań dla środowisk lokalnych.

Pozwolą Państwo, że przytoczę tu istotny komentarz Pana Prof. Janusza Pastwy: „Jaki jest Wydział Rzeźby dzisiaj ? Na pewno nie dokonaliśmy rewolucji, ponieważ nie było co burzyć, wiele metod dydaktycznych i dziś się sprawdza. Natomiast podlegamy ciągłej ewolucji. Poszerza się oferta dydaktyczna. Mogliśmy to uczynić, bo diametralnie zmieniła się sytuacja lokalowa Wydziału. Otrzymaliśmy nowy gmach przy ulicy Spokojnej, również kilka pracowni funkcjonuje też w nowym gmachy przy Wybrzeżu Kościuszkowskim. To są przestrzenie funkcjonujące w oparciu o najnowsze osiągnięcia techniki wyposażone według współczesnych wymogów, tworząc bardziej komfortowe warunki do studiowania. Sądzę, że Wydział prezentuje strukturę bliską problemom podejmowanym przez sztukę współczesną. Jesteśmy otwarci na eksperyment i czynimy to. Jednak w dalszym ciągu istotnym elementem kształcenia, tego swoistego budowania warsztatu rzeźbiarskiego, jest studium natury, które łączy w sobie całe spektrum zagadnień czysto rzeźbiarskich. Te różnorodne działania dydaktyczne służą jednemu, czyli takiemu kształcenia studenta aby był On przygotowany do wyzwań współczesnego świata, którego częścią jest sztuka. Przygotowany tak by mógł się w niej odnaleźć i jako rzeźbiarz mówić swoim indywidualnym językiem”.

 

dr hab. Rafał Rychter prof. uczelni