„Zwróciłem się do przeciw-Natury, czyli do sztuki, żeby z innymi budować nasz dom z dźwięków muzyki, barw na płótnie i rytmów mowy.”[1]
Jedną z fundamentalnych funkcji sztuki jest badanie jej własnych granic oraz poszukiwanie nowych form wyrazu. Służy to dostosowaniu języka sztuki do zmieniającej się wrażliwości osób zanurzonych w określonym kontekście kulturowym — kontekście, który jest plastyczny i nieustannie się przeobraża.
Wartość takich poszukiwań ujawnia się w praktycznym doświadczaniu problemów rzeźby, w bezpośrednim mierzeniu się z zagadnieniem budowania obiektu. Moim celem jest uświadomienie studentom języka właściwego dla tego medium. Tę świadomość można zbudować wyłącznie poprzez doświadczenie trudów i ograniczeń wynikających z realnego obcowania z materią rzeźby i przestrzenią, którą ona współtworzy.
Studium modela uważam za nieodzowny wstęp do działań artystycznych. Umożliwia ono zrozumienie wagi struktury kompozycyjnej, a jednocześnie uświadamia niemożność stworzenia dosłownej kopii natury. Ten pozorny „niedostatek” rzeźby figuratywnej otwiera przestrzeń na nowe jakości — pozwala lepiej rozumieć sens ready-made, body artu czy innych zjawisk współczesnej sztuki. Z gliny, kamienia czy brązu nie da się zrobić człowieka, ale właśnie akceptacja tego ograniczenia uwalnia artystę z więzów mimetyzmu i prowokuje do odnajdywania własnych rozwiązań formalnych. Zrozumienie natury dostępnych środków pozwala budować historie niezwykle sugestywne.
Działania podejmowane w pracowni nie ograniczają się jednak wyłącznie do studium modela. Ludzka postać, choć pozostaje ważnym punktem odniesienia, często staje się jedynie zalążkiem szerszych rozważań dotyczących przestrzeni i kompozycji. Kluczowe jest dla mnie podkreślanie wartości rzeźby jako sposobu ekspresji, który angażuje całą przestrzeń i relacje w niej zachodzące, a nie tylko pojedynczy obiekt.
[1]Czesław Miłosz, Traktat teologiczny,w: tenże, Druga przestrzeń, Kraków: Wydawnictwo Znak 2002