Punktem wyjścia dla ram programowych Pracowni Rzeźby w Architekturze jest rzeźba oraz jej znaczenie w przestrzeni życiowej człowieka. Rzeźba posiada olbrzymi potencjał emanacji wrażeń, wyrażania emocji, sensualnych odczuć, intelektualnych doznań.
W przestrzeni społecznej staje się ona istotnym nośnikiem wiedzy historycznej, przejawem zbiorowej i jednostkowej pamięci, a w wypaczonej wersji wyrazem dominacji i zawłaszczania wspólnej przestrzeni. Dlatego istotą szeroko pojętej rzeźby w przestrzeni społecznej jest jej rola w międzypokoleniowej wymianie myśli w duchu poszanowania wszelkiej odmienności. Społeczny aspekt rzeźby przejawia się w międzykulturowym dialogu i negocjacji postaw obywatelskich, mających wpływ na budowanie relacji wzajemności, wspólnotowości i współodpowiedzialności za przestrzeń rozumianą jako wartość aprioryczną.
Podstawowym celem programu Pracowni Rzeźby w Architekturze jest inicjowanie przenikania sztuki w naturalne środowisko człowieka. Mając na uwadze specjalizujący charakter pracowni, istotny staje się fakt kształtowania wśród studiujących twórczych postaw wobec otaczającej rzeczywistości oraz konieczność nabywania odpowiednich kompetencji zawodowych. Podejmowanie wyzwań artystycznych w przestrzeni publicznej wymaga pracy na podstawie konkretnego miejsca, jego historycznych, społecznych, naukowych czy też kulturowych kontekstów. Specyfika specjalizacji określa interdyscyplinarny charakter badania rzeźbiarskich zjawisk w szerokim ujęciu. Na podstawie pogłębionych studiów nad przestrzenią w pracowni powstają projekty o charakterze site-specific, instalacji, obiektów, miejsc pamięci. Zajęcia prowadzone w systemie korektowym są obligatoryjne na V semestrze jednolitych studiów magisterskich, a po wyborze specjalizacji jako wiodącej, kontynuowane do końca IV roku.
