Celem podstawowym jest wprowadzenie studentów w dyscyplinę Rzeźby oraz poznanie narzędzi rzeźbiarskich których użycie umożliwi realizację indywidualnych propozycji. Wspólna analiza dzieła odbywa się w sytuacji praktyki rzeźbienia, umożliwia realizację i dojrzewanie pomysłu. Kultywujemy ten rodzaj twórczego wysiłku którego efektem jest powstanie obiektu lub ingerencja w przestrzeń pozostawiająca w niej „ślad”. W zalewie obrazów i płytkiej percepcji staramy się rozwijać poczucie głębi, dostrzegać relacje przestrzenne. W studium natury (akt) uczymy się o abstrakcyjnie złożonej i bogatej formie będącej źródłem estetyki organicznej.
Pytanie o istotę Rzeźby pozostaje dla nas pytaniem otwartym a jednocześnie wyzwaniem do indywidualnej, konstruktywnej propozycji w tej dziedzinie. Odpowiedź próbujemy definiować czerpiąc z dziedzictwa dawnej tradycji rzeźby z jednej strony i reagując na zewnętrzną dynamikę zmian z drugiej. Staramy się funkcjonować jako konstruktywny element Wydziału Rzeźby rozwijając formotwórczy potencjał studentów, potrzebę głębszej analizy oraz poszukiwanie nowych wizji rzeźbiarskich.
Aktywność pracowni skierowana jest do tych studentów, którzy zgadzają się ze stwierdzeniem że poziom zaśmiecenia przestrzeni intelektualno-kulturowej jest porównywalny do tego z czym mamy do czynienia w środowisku naturalnym. Dlatego jako osoby związane ze sztuką powinniśmy analogicznie rozpocząć działania na rzecz segregacji „śmieci” w sztuce. Chaos spowodowany nadprodukcją definicji i postaw powoduje poczucie dezorientacji. Nie wiemy, które wartości są prawdziwe a które tylko na doraźny użytek udają że takie są. Naszym zadaniem jest selekcja tych prawdziwych jako wzorów i przewodników. Ideą przewodnią pracowni jest szukanie otwartej perspektywy dla Rzeźby w oparciu o jej istotowe kryteria zakreślone w przeszłości.
dr hab. ASP Roman Pietrzak, prof. uczelni Prowadzący
